Dit weekend heb ik heel veel plezier beleefd bij de Bodegraven Triathlon. En niet alleen omdat ik me zelf heerlijk heb kunnen uitleven.
Nee, nog meer was het vertoon van waar mensen allemaal - op eigen kracht - toe in staat zijn.
Van het jongetje van 8 dat 250 meter moest zwemmen en toen verder iedereen al uit het water was nog een hele tijd in zijn eentje door het water ploegde. Onverzettelijk ging hij door tot ook hij de opdracht voltooid had. Terecht kreeg hij groot applaus toen hij op weg ging naar zijn fiets om 10 km te fietsen en daarna nog eens 2.5 km hard te lopen.
De mannen en vrouwen die afgetrained en superfit als haaien door het water glijden en vervolgens op hun fiets razendsnel voorbijkomen zijn indrukwekkend. Vooral als ze dat afronden met hardlopen als een gazelle. Bewondering alom.
Maar ik had nog veel meer bewondering voor de mensen die voor de eerste keer aan zoiets meedoen. Nog lang niet afgetrained, maar wel vastbesloten om er - binnen hun eigen mogelijkheden - er het beste van te maken. En dan geeft het niet dat je maar half zo snel loopt of fietst, je doet het toch maar even. Ik heb juist deze mensen extra aangemoedigd, wat ze zichtbaar goed deed. Verbetenheid bij het lopen, maar vervolgens grote tevredenheid bij de finish. Klasse!
En dan natuurlijk de vrijwilligers. Geen evenement kan georganiseerd worden zonder een grote groep mensen die het parcours bewaken, drinken en eten uitdelen en op andere manieren zorgen dat alle athleten, afgetrained of voor het eerst, het beste uit zichzelf kunnen halen.
Voor mij is het vanzelfsprekend om bij het laatste rondje fietsen of lopen alle vrijwilligers die ik tegen kom nog even te bedanken. En zo doen velen het met mij, want ze verdienenen het!
Misschien is dat nog wel de grootste kracht: bereid zijn om een dag van jezelf in te zetten om anderen tot bloei te laten komen!
